Afgelopen weekend

Pauze! Ik was net begonnen om mijn huisje weer een goede beurt te geven, maar noodgedwongen heb ik nu even pauze. Er komt geen water meer uit de kraan. Dit is niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Pas wilde ik net de afwas gaan doen, maar sprong het water er ook voor een halfuurtje vanaf. Naja een goede reden om dan maar deze blog te gaan schrijven :)

Een weekje later dan 'normaal', maar dat heeft een goede reden. Afgelopen weekend heb ik prachtige dagen met mijn familie gehad. De dag ervoor werd het terrein naast Charis opgeschoond. (Speciaal voor het bezoek? ;)) waren graafmachines bezig om de gecreëerde afvalberg op te ruimen. Dit geeft al een iets beter beeld aan de straat. De ontmoetingen dit weekend waren goed, het weer was goed, de uitstapjes waren goed. Dit zullen jullie aan de foto's ook wel zien. De vrijdag heb ik alles op en rond het project laten zien. Marien vertelde enthousiast waardoor alle in's en out's nu wel bekend zijn ;) 's Middags hadden we, zoals iedere week, het kinderprogramma. De kinderen maakten direct goede vrienden met mijn familie en deelden met plezier high-fives uit. Na het programma zijn we naar Cluj gereden voor een heerlijk ijsje en om wat cultuur te snuiven. Zo namen we een kijkje in een kerk, deze zag er toch wel anders uit dan ik gewend was. Een kerk zonder kerkbanken, met schilderijen van Jezus maar daarop nog groter Maria en vele schilderingen van Bijbelverhalen wat ons aan het puzzelen zette om te ontdekken wat welk verhaal uitbeelde. Buiten kwamen we nog verschillende kunstwerken tegen en grauwe gebouwen afgewisseld met blauwe, roze en gele huizen. 's Avonds speelden we nog (ja, ja!) padvinderen, mijn familie had er aan gedacht om mijn lievelingsspelletje mee te nemen. Zo vloog de eerste geslaagde dag alweer voorbij. Zaterdag gingen we er met de gehuurde auto opuit. We maakten een prachtige wandeling tussen een rotskloof door in Cheille Turzi én maakten véle foto's. Daarna reden we door naar Alba Iulia, we proefden Roemeense Kürtós, we liepen door de oude stadsmuren heen, we liepen er overheen en we aten in de muur. Zo hebben we de muren van alle kanten wel gezien ;) Als toetje kon ik de Roemeense clatite gratinate niet weerstaan, een heerlijk recept dat iets weg heeft van een pannenkoek. (Stel, je neemt dit toetje ook een keer, pas dan op, want het pannetje is heet..) Na verschillende pogingen bij een niet engels sprekende bediende kregen we eruit hoe je de naam van dit gerecht uitspreekt. Met een volle buik mochten we weer op huis aan. We konden genieten van een prachtig uitzicht waar we de zon achter de bergtoppen zagen verdwijnen, met een top oom als taxi-chauffeur. Onderweg maakten we nog een pit-stop om snel een foto te maken in Aiud van twee mooie kerken. Zondag luisterden we samen een dienst en probeerden we gelijk mee te zingen, wat nog een hele uitdaging was. 's Middags gingen we al vroeg op de kerk aan, zodat we nog een stukje door de wijk konden lopen. De kinderen vlogen al op ons af en leerden ons de koprol te maken over een stang van de brug. Uiteindelijk belanden we bij de kerk waar we een (voor mij intussen gewende) dienst mee maakten. We zongen mooie liederen, en hoorden over hoe Jezus zichzelf noemde. Ook mochten we het avondmaal meevieren. Ik vond het bijzonder om dit zo samen met familie, de gemeente en het team te mogen doen. Helaas kwam er aan dit geweldige weekend een eind en namen we 's avonds alweer afscheid van elkaar. Om 3.00 zou mij  familie op weg gaan naar het vliegveld, zelf sliep ik lekker door om de nieuwe week met genoeg energie te starten. Opa, oma, oom en nicht ontzettend bedankt voor jullie komst, dit super fijne weekend en de prachtige foto's!

En ja, dan is je familie weer weg. Het wordt stil in huis en je eet weer alleen. Door de mooie herinneringen bleef ik in een flow en door de komst van een groep vulde mijn week zich weer snel. Door een extra kinderprogramma, georganiseerd door de groep uit Zwitserland, kwam ik dinsdag pas 's avonds weer thuis. Ook donderdag werd het een latertje, omdat de groep heerlijk voor ons had gekookt. Zo had ik geen tijd om me alleen te gaan voelen en pakte ik de draad van het werken weer snel op. De groep uit Zwitserland heeft contact met een bijzondere man. Hij is rijk, oud en heeft een speciale stichting. Zijn geld wil hij inzetten op een plek in Gods koninkrijk. Na gebed en gesprekken heeft hij besloten dat zijn geld gestoken wordt in de bouw van een multifunctioneel centrum voor Charis. Hierin zullen de school, kerk, medische post, keuken en kantoortjes allemaal in 1 gebouw gestopt worden. Wat nu nog nodig is, is een extra stuk grond. Hiervoor zijn al gesprekken met de buurvrouw. Het zal nog een meerjaren plan worden, maar de ideeën zijn er al volop. 

Met deze eerste groep is het groepenseizoen weer geopend. Vanavond arriveert een groep uit Nederland van de Passie Wierden. Zij zullen onder andere een keukentje gaan bouwen bij een gezin in de wijk. Samen met Marien ben ik vast een kijkje gaan nemen waar die keuken geplaatst zou worden. Zo, dat was even schrikken. Samen met mijn familie heb ik ook een stukje door de wijk gelopen, maar toen bleven we aan de 'grote weg'. Nu moesten we tussen kleine huisjes door en kwam ik mini-ingezakte-huisjes tegen. Ook in huis van dit gezin moest ik even slikken, er was geen grond meer te zien. Ik zag bedden, een gasstelletje, een televisie en een kast. Daarmee was het hele huisje gevuld en hier woonden ze met zijn vijven! Buiten was nog een wc en wordt dan komende week en keuken gebouwd. Tussen dit alles door sprongen nog drie honden. Ondanks dat ik me niet kon voorstellen hoe zij hier konden leven, wees de vrouw mij naar boven. God zorgt, Hij heeft mij dit gezin gegeven, de bedden voor de kinderen en straks een keuken. Wauw, hoe kan ze in dit alles, met een man die zijn geld verspilt aan drank en gokken, met de zorg voor drie kinderen die ze niet voldoende eten kan geven, met haar oudste zoon die ze (tegen haar wil in) de straat op ziet gaan om te bedelen, hoe kan ze zó haar hoop en vertrouwen op God stellen! Deze vrouw straalt als ze over Jezus spreekt en is voor mij een grote les. Hoe kan ik me zorgen maken over niet van belang zijnde dingen als ik het zie naast deze omstandigheden. Hoeveel zegeningen heeft God míj gegeven. Hoeveel dank mag ík Hem dan wel niet geven als deze vrouw het al zo kan. Met mijn hoofd vol liepen we weer terug naar de bus. Langs huizen waar ik door de open deuren naar binnen kon kijken en glimpen opving van vergelijkbare kamers als bij dit gezin. Ik ben dankbaar dat ik bij Charis mag werken, dat we samen iets mogen betekenen voor deze wijk en dat ik op zoveel mooie plekjes Gods werk mag zien!

P.s. ik hoorde de boiler weer vollopen :)