Mijn eerste: weekjes

16 maart 2019 - Florești, Roemenië

Uitzicht zaterdagJa ja, de dagen beginnen al weken te worden en ik word al steeds minder vaak wakker met het idee 'huh waar ben ik?'. Ik begin me hier aardig thuis te voelen. Ik woon nu echt in 'mijn' appartementje. Ook het werk raakt allemaal wat meer gewend. Zo ben ik iets minder snel vermoeid, waardoor ik een langere avond overhoud :) En nu ik ook wat knutselspulletjes in huis heb gehaald om voorbeeldjes te maken voor kinderclubs of vrouwenochtenden kan ik me weer heerlijk uitleven!  Deze week werd een ideetje dat al langer leefde bevestigd. Mijn oom, nicht, opa en oma hopen begin april deze kant op te komen! De reis is geboekt en ik kijk er al erg naar uit! Dan kan ik hen mijn leventje hier eens laten zien :)

Woensdag kwam verpleegkundige Nicoletta bij het team langs. Dit was een leuke ontmoeting na 4,5 jaar. Nicoletta heeft haar werk bij Charis los moeten laten voor twee jaar. Gelukkig om een leuke reden, ze heeft afgelopen jaar een zoon gekregen! In Roemenië betekent dit echter dat je twee jaar thuis zit om voor je kind te zorgen. De overheid betaald deze jaren 70% van je laatste inkomen. Het heeft wel iets moois om zo 'verplicht' er helemaal voor je kind te zijn. Al is twee jaar ook wel weer lang en begrijp ik dat Nicoletta het werk en het team mist. Gelukkig is het niet verboden om een kopje koffie bij je werk te gaan drinken, zo kon ze meteen zien aan wie haar taak tijdelijk is overgedragen ;) Deze week heb ik als verpleegkunde een van de wreedste dingen gedaan die ik kan doen. Waar het reuze belangrijk is om de patiënt gerust te stellen en empathie te tonen, heb ik dat niet gedaan. Ik wílde het wel, maar ik kón het niet. Een jongen viel, vlak voor ons terrein van zijn paard en wagen af. Zijn zij en handen waren flink beschadigd. Hij werd direct naar de medische post gebracht en ik werd erbij geroepen. Allereerst moest ik zijn wonden reinigen en ja, dat doet pijn. Het liefst zou ik hem op dat moment uitleggen wat ik deed, hem moed in spreken en hoop geven. Maar door de taal gíng dit niet. Aan het begin was er wel iemand bij om te vertalen en hem op het hart te drukken dat hij maandag terug moet komen om de wonden opnieuw te verzorgen. Maar de tolk ging er al snel vandoor, zij kon niet zo goed tegen de bloederige wonden. Daar zat ik dan, met goede bedoelingen, een jongen pijn te doen zonder een woord van troost. Ik deed mijn ding, gaf hem een blik van medeleven en hoop maar dat hij maandag nog terug durft te komen. Een voornemen staat stipt op 1. De taal leren!

Net als Noordeloos is Floresti een christelijke omgeving. Zo zijn er in deze stad behoorlijk wat katholieke/orthodoxe/baptisten kerken te vinden. Ook staan er door de stad heen veel kruizen met Jezus. Zowel de katholieken als orthodoxen slaan een kruisje wanneer zij er langs lopen. Het is nog niet mijn gewoonte, hoewel ik iedere dag langs de begraafplaats loop waar ook twee kruizen staan.

Naast overeenkomsten zijn er ook heel veel verschillen met Noordeloos. Zo heb ik het geluk om vlak naast een supermarkt en soort wibra te wonen, ideaal! Toch loop ik vaak iets verder voor mijn boodschappen, namelijk naar de Lidl. Ook deze zit lekker dichtbij en verkoopt oa Hollandse kaas :) In de winkels kan ik steeds pinnnen, dus had ik nog geen contant geld nodig. Dat was mooi handig, want Roemenië doet helaas niet mee met de euro. Het werd nu toch tijd om een contant bedrag te pinnen, wel zo handig voor oa collectegeld. Toen had ik zomaar een briefje van 200, die heb ik nog niet vaak gezien. Dit 'grote geld' heb ik met Yvonne kunnen wisselen voor wat kleiners. Mijn 200lei is helaas niet zoveel waard als het lijkt. Al is het nu steeds wel een leuke meevaller als ik in plaats van 80 maar €17,- heb betaald.

Een ander groot verschil ligt in de natuur. Want kijk maar eens uit je eigen raam en zoek de verschillen met mijn foto's.. Vandaag ben ik er een dagje opuit gegaan om Floresti vanaf een hoger afstandje te gaan bekijken. Ondanks dat het wat regenachtig en daardoor een beetje glibberig was, heb ik het topje van een van de bergen kunnen bereiken. Vlakbij de top stond een bureautje met twee krukjes. Als het niet zo nat was geweest had ik hem als schrijftafel kunnen gebruiken voor deze blog ;) Ondanks dat ik het heel mooi vind dat een aantal bergen bebost zijn, vond ik het nu ook wel jammer. Door de bebossing aan de top had ik geen uitzicht over de stad. Halverwege (waar ik wél een open uitzicht had) ben ik nog maar even gestopt om wat foto's te maken. Voor deze wandeling had ik een lunchpakketje meegenomen en flesjes water. De tijd tot nu toe had ik steeds bubbels in mijn buik. Ik drink hier namelijk water uit flessen, met dus bubbeltjes. Het wordt afgeraden om water direct uit de kraan te drinken, omdat dit niet zo schoon is als in Nederland. Er zit ook wat zand in. Voor de koffie en thee kan ik het wel gebruiken. Meteen toen ik dit hoorde had ik flessen water ingeslagen, me toen nog niet bewust van de verschillende soorten. Intussen heb ik de eerste 14liter op en kan ik met het 'normale' water, 'apa platte' beginnen.

Een warme, rustige, droge groet vanuit Floresti

Foto’s

9 Reacties

  1. Opa en oma Stunnenberg:
    16 maart 2019
    Leuk om weer wat van je te horen. Je bent al aardig op ontdekkingstocht geweest, wat voor ons mooie foto's opgeleverd heeft. Je bent al een echte verpleegkundige ook al is dit zonder woorden. We zijn benieuwd of je patiënt maandag terug komt. Vanuit Ede een vriendelijke groet en een hele goede zondag gewenst.
  2. Margrethe jochemsen:
    16 maart 2019
    Weer een super mooi verhaal! Gelukkig ben je geslaagd voor verpleegkundige (dat kan je dan echt een keer gebruiken) hopelijk wel vaker (in de positieve vorm😊)

    😘Dikke kus Margrethe😘
  3. Irma:
    16 maart 2019
    Wat leuk om jouw belevenissen te lezen. Soms weet ik niet wat ik ervan denken moet. " Ik wilde het wel maar ik kon het niet." O help, wat is er gebeurd! Maar in de volgende zin wordt het al duidelijk: de taalbarrière! Net als in je vorige verslag, toen je huilend naar huis liep ....... vanwege het zand in je ogen. Je hebt schrijfkwaliteiten! Gelukkig ben je al gewend geraakt aan veel dingen. Ik hoop dat het wederzijds is met de Roemenen. Dat komt het werk ten goede. Snel aan de taalstudie om de volgende patiënten wel gerust te kunnen stellen. Erg leuk voor je dat er familie op bezoek komt. Als ik de foto's zie, lijkt Floresti een niet zo gezellige stad.Is dat ook zo? Hartelijke groet uit Meerkerk.
  4. Opa en oma jochemsen.:
    16 maart 2019
    Weer mooi om te lezen jouw ervaringen . en dan te bedenken om het zelf te gaan zien bij gezondheid over een paar weken. We kijken er naar uit.
  5. Liesbeth:
    16 maart 2019
    Leuke verhalen om te lezen Teunieke :) liefs, Liesbeth
  6. Paula:
    19 maart 2019
    Fijn om te lezen dat je je draai begint te vinden! En ook al snappen ze de taal niet, ze zullen vast wel snel inzien dat je een geweldige verpleegkunde bent!
  7. Marjan:
    19 maart 2019
    Leuk om je belevenissen te lezen.
    Is de jongen met of zonder paard nog terug gekomen?
    Volgens mij doe je niemand pijn Teunieke en dat is in je prachtige ogen wel te lezen.
    Je slaat je er super door heen.
    Wat leuk dat je familie op bezoek hoop te komen.

    Warme groet uit Noordeloos.
  8. Teunieke:
    21 maart 2019
    Bedankt voor jullie interesse en reacties! Ook mooie vragen komen langs die mij weer even over de stad hebben laten nadenken. Ik kom in mijn volgende blog op jullie vragen terug! Groetjes
  9. Rian:
    22 maart 2019
    Teunieke,
    Na een lange maand weet nu eindelijk hoe ik je blogs mee kan lezen.Zo slecht ben ik nu met de computer.
    Ik ben wat achter dus dat wordt een gezellig weekend met jouw mooie verhalen want schrijven dat kan je wel!Groetjes uit Noordeloos