Ik red me wel

Nu zit ik hier al een ruime week. Ik probeer overal mijn weg in te vinden. Nu ik iedere dag van de week al een keer heb meegemaakt, komt er al een beetje routine in. Zo weet ik mijn weg in de keuken van het schooltje, om voor de leerlingen op hygiënische! wijze het eten klaar te zetten. De hygiëne vraagt nog wel wat aandacht, maar om dat in een vreemde taal uit te leggen is best ingewikkeld. Daarom begin ik maar bij de leraressen, aan hen kan ik in het Engels wat tips en uitleg geven. Na deze eerste week ga ik ook de vrouwen en kinderen wat meer herkennen waarbij de eerste banden opgebouwd kunnen worden. Zo heb ik leuk contact met een aantal jonge moeders die zondags naar de dienst komen en een klein beetje Engels kunnen spreken. Deze zondag werd de dienst in het Roemeens gehouden, maar er was rekening met mij gehouden, ik kreeg de preek in het Engels op papier. Zo kon ik de preek over de eerste christengemeente toch volgen :) De dienst werd geleid door Yvonne, omdat Marien voor twee weken naar Nederlnd is. Hij gaat verschillende gemeenten langs die het werk ondersteunen én komt terug met een personenbusje. Op die manier kunnen we personen die slechter ter been zijn ophalen voor activiteiten en de dienst op zondag. 

Bij mijn verblijf komen ook wat huishoudelijke taken kijken. En daar ben ik nog niet altijd even handig mee. Zo knikte de zak zout om waardoor er een flinke schep zout in mijn een persoonspannetje belande. Ach voor een keer zou dat niet zoveel kwaad kunnen. Nou 's avonds dacht ik daar wel anders over toen ik maar blééf drinken. Ook moest ik een creatieve oplossing bedenken toen ik wel blikken in huis gehaald had, maar nergens blikopeners kon vinden.. Oplossing: heel veel gaatjes prikken met een pottenboor. Intussen heb ik mijn keuken spullen een flinke schoonmaakbeurt gegeven. Óf na een poosje niet gebruikt te worden wordt het plakkerig en vet óf de voorgaande bewoner was niet zo van het schoonmaken. Verder gaat het allemaal  prima hoor! ;) Ik weet de wasmachine  intussen beter te hanteren en eet vaak vertrouwde (Nederlandse) maaltjes. 

In de tijd die overblijft naast het werk en huishouden vind ik het heerlijk om naar buiten te gaan. Afgelopen week hadden we 's middags temperaturen met twee cijfers. Deze week wordt het weer wat kouder, maar daar kleden we ons dan maar weer op. Intussen heb ik al wat wandelingetjes door de omgeving gemaakt. Het liefst zou ik mijn fiets erbij pakken om wat verderop en naar de bergen te gaan. Maar in mijn omgeving heb ik nog nauwelijks een fiets gezien, dat mis ik wel een beetje aan Nederland hoor. Met een fiets kom je toch net wat verder dan te voet :) Wel zie ik hier af en toe paarden die karren met bijvoorbeeld hout trekken. Gezellige boertjes jagen hen voort en mennen de paarden met een zweepje. Waar ik dacht dat dit was om een paard te sturen, ga ik daar nu toch aan twijfelen. Volgens mij vinden die mensen het gewoon erg leuk om te slaan. Ik zag vandaag een jongen voorbij lopen die een kar hout voortduwde. Ondertussen sloeg hij er met een zweepje flink op los tegen het hout en de kar... 

Afgelopen vrijdag kreeg ik weer een cadeautje :) Ditmaal omdat het internationale vrouwendag was. Het begint een goede gewoonte worden om iedere week een feestdag/verrassingsdag te hebben. Deze middag hadden we weer de clubs. De kinderclubs op vrijdag zijn het hoogtepuntje van de week. Deze vrijdag hebben we geknutseld met de kids, ze mochten iets maken voor hun moeders. Want internationale vrouwendag wordt hier ook ingevuld als moederdag. De clubs zijn naast erg leuk, ook erg druk. De kinderen rennen en vliegen door de zaal totdat.. boem, toen lag er een jongen op de grond met bloed uit neus en mond. Gelukkig kregen we hem snel weer opgelapt alleen staan er nog twee tanden scheef (ik kreeg niet duidelijk of dat hiervoor ook al zo was). Ook de teamleden weten me als verpleegkundige wel te vinden, zo werd om advies gevraagd voor een bloedblaar en ontsteking in de mond ;)

Toen in Noordeloos wat meer bekend werd dat ik naar Roemenië zou gaan werd ik verrast door heel veel lieve woorden en berichtjes. Ook kwamen er veel kaarten door de bus, die hebben in mijn appartement een mooi plekje gekregen. Zo vormt het hart een mooie herinnering en bemoediging. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie meeleven nu en voordat ik ging, op welke manier dan ook! 

Voordat ik naar Roemenië ging hadden een aantal mensen me al gewaarschuwd, het zal niet altijd makkelijk voor je zijn. Nu het was zo ver, donderdag liep ik uit het werk huilend naar huis. Ik vond het echt niet meer leuk en het deed gewoon pijn. Wat? Nou de stofwolken en dat zand die in mijn ogen prikten. Naast hele plaatselijke stortbuitjes waardoor er modderige plassen ontstaan heb ik ook te maken met stoffige bestuivingen. Verder gaat het allemaal nog goed hoor en heb ik het erg naar mijn zin! :)

La revedere!