Weer thuis?

Wat is mijn thuis eigenlijk? Thuis omringd met familie, in het vertrouwde Noordeloos, met alle geliefden op bereikbare afstand. Thuis, mijn eigen appartement, waar ik zelf de regie kan voeren, mijn ritme bepaal en werk kan doen onder de Roma dat dicht bij mijn hart ligt. Het begrip 'thuis' schrijf ik toe aan die beide plekken. 14 juli ben ik thuis weggegaan om weer thuis te komen.

Begin april kon ik nog net optijd het vliegtuig in stappen om naar Nederland te gaan. Na drie weken alleen op mijn appartement in Floreşti te zitten, sloeg ineens de drukte weer toe. In een bomvol vliegtuig, met voornamelijk Roemeense arbeidsmigranten, probeerde ik corona-vrij de oversteek te maken. In Nederland ontmoette ik mijn eigen familie weer na een toch wel spannende tijd waarin we ons zorgen maakten om elkaars gezondheid. Hoe fijn om dan weer thuis te zijn!
Voor mij als verpleegkundige begon toen ook al snel het werk. Na een trainingsdag en wat online covid-19 e-learnings kon ik weer zelfstandig de wijk in. Werken in de thuiszorg was niet meer zoals voorheen. We moesten ineens met handschoenen, mondkapjes, vuurwerkbrillen en beschermingsjassen op pad. Trieste situaties kwamen op mijn weg, mensen op hun stervensbed na een lijdensweg van corona klachten. Dit was schakelen. Maar ook het vertrouwde werk kon ik weer volop doen. Contacten met hulpbehoevende cliënten, chronisch zieken, nieuwe zorgvragen, verpleegtechnische handelingen en meer leren in de praktijk. Ik ben blij dat ik mijn bijdrage kon leveren in dit 'spitsuur' in de gezondheidszorg.  

Toen mijn Nederlandse leven weer een vertrouwd ritme kreeg kwam de vraag boven, hoelang nog, wanneer kan ik weer terug? Verschillende keren sprak ik 'voor-de-laatste-keer' af met vriendinnen. Maar de vliegtuigen bleven aan de grond, Nederland had nog te veel besmettingen om toegelaten te worden in Roemenië. Tot twee keer toe werd de vlucht geannuleerd, kon mijn contract voor de wijkverpleging worden verlengd, was ik getuige van een feestelijke-corona-bruiloft en kon ik met nog meer familie en vrienden afspreken (op corona-proof wijze). De laatste twee weken konden we zelfs weer naar de kerk toe om met een deel van de gemeente samen te zijn. Dankbaar ben ik voor de tijd en ontmoetingen die ik heb gehad. Ondertussen bleef ik ook verbonden met Roemenië. De kerkdiensten en het vrouwenprogramma werden via Facebook uitgezonden, zo was ik er toch een beetje bij :)

Toen bleek dat de grenzen vanaf 7juli eindelijk weer open gingen, maakte ik toch wel een vreugde dansje. Mijn plannen voor dit jaar lagen in Roemenië, het is dan toch wel erg fijn om daar weer naartoe te kunnen gaan.
Mijn tas was al gauw gevuld met voornamelijk Nederlands voedsel, om mijn collega's mee te laten genieten van het lekkers waar ik al deze maanden weer van heb gesmuld. Zakjes drop, pindakaas, speculoos, peperemuntjes en heerlijke koekjes, mijn tas stond op knappen ;)

Alsof dit allemaal al weer lang achter me ligt draai ik weer volledig mee in het team van Charis. Woensdag begon ik meteen met het het vrouwenprogramma. Zo fijn om de vertouwde gezichten weer te zien, al zijn ze dan half weggestopt achter maskers.. Samen met de Roemeense verpleegkundige ben ik weer door de medische post gegaan, werk dat ik in maart plotseling los liet, konden we nu weer oppakken :) Sorteren, herindelen en de handalcohol, mondmaskers en handschoenen een plekje geven. De post is weer klaar voor patiënten. Al heb ik deze eerste week al wel gemerkt dat de drempel om te komen in deze tijd hoger ligt. Zonder masker mag je het terrein niet op en we kunnen niet meer in grote groepen samen zijn. Dit geeft meer bewustheid over de ernst van het virus en maakt de Roma voorzichtiger.

Vrijdagmorgen kregen we als team training van de 'PSI'. Een orgaan dat de veiligheid bij organisaties controleerd en (nieuwe) regelgevingen uitlegd. Naast het bekende verhaal over brandveiligheid, instructie van de brandblussers en controle van de contracten, stond nu ook het thema Corona centraal. We kregen de geldende beschermingsmaatregelen mee, instructies van juist gebruik van de maskers en werden toegerust om deze kennis weer over te brengen aan de mensen in onze wijk. Dit blijft een uitdaging, want een groot deel van de wijk trekt zich normaliter niet al te veel aan van de landelijke regelgeving. Aan het begin van de coronacrisis toen de lock-down haar intrede in Roemenië deed, waren de controles streng. Politie en het leger kwam geregeld langs om te controleren met welk doel je op straat was en of je niet samen schoolde. Daar kwamen flinke boetes bij kijken van 2000lei. Dit schrok de mensen in de wijk wel af, maar nu de controle wat minder streng is, verwateren de regels ook een beetje. Met elkaar gaan we ons best weer doen :)  

De vrijdagmiddag kreeg een andere invulling dan ik gewend was. De kinderprogramma's op vrijdagmiddag zijn al een tijdje gecanceld. Het is niet mogelijk om 80 kinderen op 1,5m afstand te herbergen. We merken dat de kinderen het erg missen, ze vragen geregeld wanneer het programma eindelijk weer begint. Helaas hebben wij hier nog geen antwoord op. We brainstormen over ideeën hoe we het vanaf september vorm kunnen geven.
In plaats van de kinderen heb ik wel een mooi tienerprogramma gehad. Samen met Yvonne deed ik het programma voor de 12-16jarigen. Een groep van 20 tieners kon in de kerk ruim uit elkaar in een grote kring zitten. We zongen achter onze maskers, leerden met elkaar over de invloed van onze tong vanuit de Bijbel en deden een leuk spel. Voor mij toch weer een geslaagde vrijdagmiddag :)

Zondagmorgen kwamen we weer samen in de kerk. De stoelen staan wat ongezellig uit elkaar, maar dat hebben we ervoor over om toch samen te zijn. Samen te zingen en de Bijbel te openen. Ook dit voelt als mijn kerk, ik ben blij weer samen met deze broers en zussen te zijn. Ook wat nieuwe gezichten hebben zich bij de gemeente gevoegd. We zijn dankbaar dat ook door negatieve gebeurtenissen heen God Zijn gemeente uitbreid. Een poosje terug is een vrouw uit onze gemeente gestorven, Marien en Yvonne mochten hiervoor de dienst leiden. Zij hadden mooie gesprekken met de familie. De man, was niet zo bekend met het geloof, maar kwam uit nieuwsgierigheid toch maar een keer naar de kerk. Nu heeft hij gezegd zelf ook graag gedoopt te willen worden!

Verder zijn er iedere dag de bijscholingen van Speranța. Het reguliere onderwijs ligt sinds maart al stil. Maar Charis heeft toestemming gekregen om de lessen toch voort te zetten om achterstand van de Roma kinderen te beperken. Vanaf juni komen de kinderen per klas weer samen. Zo is het mogelijk om op gepaste afstand de lessen te volgen. Deze week werkten we ook voor deze klassen naar een afscheid. De laatste lessen worden erdoor gewerkt om de kinderen klaar te stomen voor het nieuwe schooljaar. Al blijft Speranța ook de komende weken nog geopend voor de kinderen die gemotiveerd zijn en verder willen met hun lessen. Erg mooi hoe de docenten zich hiervoor blijven inzetten en te zien dat de kinderen graag willen! 
Vandaag hadden we een mooi diploma feest. De oudste groep nam afscheid en ieder kind kreeg een certificaat voor het afgeronde jaar. Helaas konden er nu niet veel familieleden getuigen zijn vanwege de afstandsregel. Met de kinderen zelf hebben we er toch een feestelijke dag van gemaakt rondom het thema beroepen. Allerlei beroepen-spellen werden gedaan om kinderen te laten ontdekken wat ze kunnen bereiken met het afronden van hun school. Ze blusten het vuur, verzorgden een baby, deden forensisch onderzoek, maakten de mooiste taartjes, leerden boogschieten en stonden dit keer zelf voor de klas. De kinderen (en wij als leiders) genoten ervan! Voor de kinderen een mooie motivatie om voor ogen te houden tijdens de studie.

Ik vermaak me hier weer met het mooie werk in samenwerking met een prettig team. Ik kijk terug op een heerlijke tijd in Nederland en zie uit naar een volgende vakantie in Nederland.

Heel veel liefs,
Teunieke