Weer in Roemenië

Hoog tijd om jullie eens op de hoogte te stellen hoe mijn eerste maand weer terug in Roemenië is verlopen. Ik zit intussen weer helemaal in het ritme van het werken bij stichting Charis. Nadat ik de eerste week echt even de tijd nodig had om weer om te schakelen, zet ik me nu weer met veel plezier in.

De allereerste dag had ik vrij, zo kon ik boodschappen inslaan en acclimatiseren in mijn nieuwe appartement. Voor een dag was die alleen voor mijzelf ;) Nu deel ik hem met twee Roemeense collega's van de stichting. Leuke meiden waar ik het al goed mee kon vinden. Toch vind ik het helemaal niet erg dat we redelijk ons eigen leventje in huis leiden. Zo koken we apart en kunnen we op verschillende zitplekjes in huis alleen zijn. Waar we op het werk al veel met elkaar optrekken kunnen we hier steeds kiezen of we samen een film kijken of iets gezelligs doen of dat we tijd voor onszelf nemen :)

Twee middagen in de week werk ik in het onderwijsproject van de stichting. Niet als docent (al hebben we die wel hard nodig), maar ik ondersteun bij de maaltijden. Voor het onderwijsproject zijn wat wijzigingen ten opzichte van afgelopen schooljaar. Zo kunnen alle kinderen nu 5 ochtenden naar de reguliere school! Er is een nieuwe school gebouwd waar veel meer kinderen tegelijkertijd terecht kunnen. Deze school is wel precies aan de andere kant van Floresti dan waar de Roma wijk ligt. In de toekomst zal er een speciale school-bus-lijn komen. Voor nu moeten de ouders de kinderen naar school brengen, dit betekend voor veel moeders dat ze genoodzaakt zijn om 's morgens thuis te zijn ipv te werken. Voor de opvoeding goed, maar voor de financiële omstandigheden helaas niet..
Doordat de kinderen nu iedere morgen naar school gaan, komen ze alleen in de middagen naar Speransa: het onderwijsproject. Aan het begin van het schooljaar konden we ieder kind een tas met handige schoolspullen uitdelen, wat waren de kinderen hier blij mee!
Er zijn iedere middag drie klassen ingedeeld naar niveau van klas 0 t/m 8. Een van de docenten die vorig jaar nog les gaf werkt dit jaar alleen nog twee dagen als social worker voor de stichting. In haar plaatst is half augustus een nieuwe docent gestart. Die is echter sinds deze week weer gestopt. Zij kon weer op haar beter betaalde oude werkplek terug komen. De twee overgebleven docenten hebben deze week klassen samengevoegd, een pittige uitdaging die voor de langere termijn geen oplossing is. We zijn hard op zoek naar een nieuwe docent die beschikbaar is in de middagen. Een gebedspunt!
Eind vorig jaar zijn er acht studenten van school afgegaan, dit gaf plek aan nieuwe kinderen. Het viel mij meteen op welke kinderen nieuw waren. Ze waren nog wat onwennig in school en wisten bijvoorbeeld nog niet hoe het met de maaltijd verliep. Extra uitleg, begeleiding en het leren van tafelmanieren van mijn kant was op zijn plaats. Een jongen vond het zelfs zo spannend dat hij bij het eten moest overgeven. Dat was dan weer minder prettig, maar ach, neus dicht en opruimen maar. Zijn docent kon hem ondertussen wat gerust stellen en zijn moeder opbellen. Samen met zijn moeder erbij keek hij de gang van zaken aan, zodat het allemaal vertrouwder voor hem werd.
De kinderen die vorig jaar van school zijn gegaan hebben nu een studie richting gekozen die ze in de naastgelegen stad Cluj volgen. Hiervoor blijven ze gesponsord door hun sponsoren. Zij kwamen naar het project om daarvoor formulieren te ondertekenen. Leuk om hen weer terug te zien :) Ook konden we hen wat schoolmaterialen uitdelen en grote schriften. Dit kwam mij goed uit, want via transporten hadden we veel schriften gekregen die mij een beetje in de weg gingen liggen ;) Fijn om het nu uit te kunnen delen zodat ze tot hun doel kwamen.

Als er medische voorvallen zijn, krijgt dat mijn prioriteit. Ik begeef me dan naar de medische post en help dan de patiënt uit de wijk waar mogelijk. Het is prettig als er dan een collega bij is die me kan vertalen, dat is helaas niet altijd mogelijk. Met wat handen en voeten krijg ik dan wel het meeste duidelijk, maar precieze details ontgaan me dan nog weleens. Zo was er pas een jongen die vertelde dat een kat hem gekrabd had. Maar daar stelde ik me toch andere wonden bij voor dan dat ik bij deze jongen zag. Over zijn buik, borst, beide benen en arm had hij wonden. Ik weet niet wat hij met die kat gedaan had... Maar goed, behandeling was wel op zijn plek. Wat is het dan fijn om hem een tijdje later bij het kinderprogramma terug te zien en te zien dat de wonden (grotendeels) weer genezen zijn :)
Een andere jongen kwam samen met zijn vriendje omdat hij een snee achter het oor zat. Het zag er niet fraai uit. Maar veel behoefte aan behandeling had de jongen niet. Al voor ik daadwerkelijk iets kon doen begon hij al au te roepen. De andere jongen probeerde hem te laten doorzetten door hem te vertellen dat hij aan het einde een ballon zou krijgen. Haha, wat al niet kan helpen :) Daardoor kreeg ik de kans om mijn werk goed te doen en gingen er uiteindelijk toch twee blije jongens met een ballon naar huis.
Ook tijdens de kinderprogramma's zijn er nog weleens wat voorvalletjes, kinderen die iets té enthousiast spelen of bij elkaar velletjes lostrekken zodat er pleisters nodig zijn. Sommige kinderen maken het iets bonter. Zo wordt het bouwval naast ons terrein nogal eens als speelterrein gebruikt. Vorige week was een jongen zo onverstandig om hier uit te springen. Door zijn vriendjes werd hij naar ons toe gedragen. Ik had al snel door dat zijn voet zeer waarschijnlijk gebroken was. Tja, daar kon ik helaas ook niets mee doen, Hij zou naar het ziekenhuis moeten om daar een foto te laten maken. Het liefst zou ik hem daar heen brengen om zeker te weten dat hij daadwerkelijk zou gaan en veilig aan kwam. Maar helaas ligt dat wat ingewikkelder. Wanneer wij hem als stichting zouden brengen zouden wij verantwoordelijk gesteld worden voor het letsel. De vrienden moesten de jongen dus weer helpen om thuis te komen en te wachten op zijn vader die aan het werk was. Uiteindelijk is hij naar het ziekenhuis geweest en loopt hij nu met gips. Hopelijk schrikt dit andere kinderen af om niet zulke waaghalzen te zijn!
In het team zelf is mijn raad ook weleens nodig. Zo had een collega veel last van duizelingen. De bloeddruk die ik opnam was echter keurig. Waarschijnlijk een te laag ijzer, aangezien ze ook borstvoeding geeft. Ze gaat ermee aan de slag om het ijzergehalte op te krikken.

De afgelopen weken hebben de kinderprogramma's, het vrouwenprogramma en de kerkdiensten ook weer gedraaid. Erg fijn om weer op te kunnen trekken met deze mensen. Mijn terugkomst werd weer overladen met hugs en groeten. Op de kinderclubs zijn weer mooie bijbelverhalen verteld. Dit seizoen volgen we de verhalen waarin we de leiding van God kunnen zien in de levens van verschillende mensen. Zo mochten we deze weken beginnen met verhalen over Abraham. Zo fijn als de kinderen dan ook actief meedoen in het gesprek naar aanleiding van het verhaal. Ze stellen geïnteresseerde vragen en komen met wijze opmerkingen. Daarna doen we ook leuke spelletjes en knutsels met de kinderen. Dit ontlokt nogal wat energie bij hen, en ons kost het extra energie. Zij worden extra druk na de pauze en wij leveren meer inspanning om orde te krijgen. Aan het einde van de dag is het voor mij weer goed geweest en ben ik blij dat ik een vrije dag voor de boeg heb.
De zondag mogen we dan weer samen komen in de kerk. De afgelopen weken was dit nog in de ochtend. Morgen start de kerk weer in de middag, hopelijk hebben alle kerkgangers dit goed opgeslagen. Dit omdat we 's morgens dan de tijd hebben om de kachel aan te steken zodat de kerk een aangename temperatuur heeft.
Vorige week mochten we het avondmaal vieren. Mooi om dit op weer een andere manier dan ik in Nederland gewend was, te mogen doen. We mochten allemaal weer bemoedigd worden door de bevrijding die Jezus ons geeft!
's Middags was de temperatuur weer heerlijk, ik kreeg zin in een mooie wandeling. Als ik bij mij de straat omhoog loop, loop ik zo de heuvel op. Door een stukje bos heen kom ik dan weer op een open plek waar de zon me heerlijk verwarmd. Hiervandaan heb ik een mooi uitzicht over Floresti. Ik had mijn tablet meegenomen zodat ik vanaf deze plek de dienst van Noordeloos kon meeluisteren. Heerlijk om zo kerk te hebben in de openlucht :)

Buiten het werk en de stichting om vermaak ik mij ook wel weer in Roemenië. Zo had ik de eerste zaterdag al meteen een verjaardagsfeestje omdat Yvon 50 was geworden. Een gezellig samen zijn met een aantal Nederlandse en Roemeense vrouwen. Als activiteit zijn we naar een escape room in Cluj gegaan. Het is ons helaas niet gelukt om op tijd te ontsnappen, zal ik de taal de schuld geven? ;)
Op de donderdagmiddagen ben ik vrij. Deze tijd kan ik gebruiken om extra te investeren in de taalles. Hiervoor heb ik een handig boekje gekregen van een collega. Een andere collega hielp mij op een rustiger moment met het oefenen van de uitspraak. Ook een vrouw uit de wijk probeerde me te helpen door verschillende voorwerpen aan te wijzen en me de Roemeense woorden daarvan te leren. Zo zou het toch moeten lukken :)
Ook gebruik ik deze middag om de boodschappen te doen. De supermarkt is wel een stukje verder vanaf dit nieuwe appartement. Het viel me dan al snel zwaar om het hele eind met mijn boodschappen te zeulen met spierpijn en zere schouders tot gevolg. Een oplossing zou zijn om vaker naar de supermarkt te gaan en minder tegelijk te kopen, maar een andere oplossing trok mij meer.. Ik wilde graag een fiets hebben! Een zoektocht op de Roemeense marktplaats (OLX), gaf mij een zeer goedkope optie. Helaas bleek deze prijs niet in lei te zijn, maar in euro, tja dan vond ik hem toch wat te duur. Maar al snel vond ik een andere die ik kon ophalen in Cluj. Een ritje met de bus, in de hoop dat ik terugweg kon fietsen. Dit ging allemaal voorspoedig, mijn mooie paarse fiets met versnellingen kon ik meenemen. Een prachtig en nuttig verjaardagscadeau alvast :) In Cluj kon ik profiteren van de rustige fietspaden langs een mooie route waar ik zelfs nog een Nederlands kunstwerk tegen kwam :) In Floresti was het fietsen wat ingewikkelder, hier zijn geen fietspaden maar mag je gebruik maken van de hobbelige voetpaden. En als je het aandurft kan je de autobaan gebruiken.
Onderweg naar huis floepte mijn ketting er al af, ai dat kwam minder goed uit. Gelukkig kreeg ik hem er gemakkelijk weer op en ontdekte ik dat ik te ver had doorgeschakeld. Dit heb ik in het vervolg niet meer gedaan, waardoor mijn ketting netjes blijft liggen. Verderop maakte ik nog een tussenstop om een extra slot te kopen en op zoek te gaan naar fietstassen. Deze fietstas kon ik helaas niet vinden. De dag erna ging ik met mijn fiets naar het werk. Een collega vroeg meteen of ik geen fietstas wilde? Want die was met het transport meegekomen, mensen in de wijk hadden er niets aan omdat ze geen fiets hebben. Dat kwam even goed uit voor mij.
Met plezier fiets ik naar mijn werk en haal ik mijn boodschappen. De kinderen uit de wijk herkennen me vaak al aan de fiets en komen er snel op af, gezellig hoor.
 

Groetjes Teunieke