Hoe ik mijn tijd doorkom

Dag mooie mensen, in een vogelvlucht neem ik jullie weer mee door de afgelopen weken. Mooie weken in Roemenië met een hele fijne onderbreking in Nederland, waar ik veel van jullie ook heb mogen ontmoeten :D Fijn om jullie weer gesproken te hebben, voor nu praat ik jullie weer even bij met de blog. Lees plezier :)

Rondom het terrein van Charis is er best wat beweging. Zo is er grote schoonmaak gehouden aan de randen van de Sommes die tegenover ons ligt. Nadat een kanoënde toerist foto's verspreidde van de vuile wal, werd de gemeente verplicht om dit op te schonen. Dit was een mooi gezicht en hopelijk worden de borden die geplaatst zijn om het voortaan schoon te houden, in acht genomen. Ook voor het terrein direct naast ons zijn er plannen. Daar waar al ruim 10 jaar een beginnetje van een appartementencomplex staat, is er nu een plan om dit af te gaan maken. Het terrein is verkocht en de appartementen staan al te koop. Dit zal wat meer leven brengen direct naast ons terrein. Ik ben benieuwd wat voor gevolgen dit gaan hebben voor het werk van Charis.
Ook voor de stichting zelf zijn er grootse plannen. Een veld waar we al gebruik van maken voor sport en spel activiteiten kunnen we kopen. Er is een overeenkomst gekomen over de prijs en een sponsor uit Zwitserland maakt deze week het geld over. Het plan is om hier een nieuw gebouw neer te zetten waar kerk, school, medische post en kantoor in een zijn. De daadwerkelijke ingebruikname zal nog een poos op zich laten wachten, maar een mooie nieuwe stap die we met de stichting kunnen zetten.
Als laatste bouwproject is er het plan om een nieuwe weg aan te leggen om het verkeer van en naar Cluj in wat betere banen te leiden. Deze weg komt naar alle waarschijnlijkheid door een deel van de Roma wijk. Dit geeft veel spanningen in verschillende families. Doordat veel gezinnen hun huis niet geregistreerd hebben staan en het land gekocht hebben met handgeschreven contracten, is er veel onzekerheid. De stichting begeleid een aantal gezinnen om het papierwerk in orde te maken, we worden alleen veel van het kastje naar de muur gestuurd wat voor moedeloosheid zorgt. Willen jullie deze zorg in gebed bij God brengen? Ook de families zelf nemen deze punten mee in de dagelijkse gebedsuren die we hebben en bij de kerkdiensten.

Een paar weken terug mochten we met de kerk een doopdienst meemaken. Twee ouderen hebben de keuze voor God gemaakt en mochten voorin de gemeente hun getuigenis geven. Het was zo ontroerend om mee te maken hoe deze mensen weer uit het water omhoog mochten komen. Vol vreugde mochten zij de naam van God groot maken. De vrouw mogen we op de woensdagen ook bij het vrouwenprogramma verwelkomen. De mannen hadden tot nog toe geen speciale gelegenheid buiten de kerkdiensten om om meer te leren. Vanaf volgende week hoopt Marien echter ook met een mannengroep te starten. Hopelijk zien we deze man daar ook terug :)  
Er was nog een man die graag gedoopt wilde worden. Deze man werd alleen kort van te voren opgenomen in het ziekenhuis. Hij is ernstig ziek en is niet meer in staat om naar de kerk te komen. Dit mocht geen belemmering zijn voor de doop. Deze week zijn Marien en Yvon bij hem thuis geweest waar hij alsnog gedoopt mocht worden. Wat bijzonder om zo drie nieuw gedoopten in de kerk te hebben.

De afgelopen tijd was er wel meer feest. Zo was een tijdje geleden mijn huisgenootje jarig. 's Morgens heb ik haar kunnen verrassen met een versierd huis, want dat hoort er toch wel bij :) Daarna ben ik vliegensvlug naar Nederland gegaan om daar mee te vieren dat papa en mama 25jaar getrouwd waren. Ook pikte ik de verjaardag van Gertine nog mee.
Weer terug in Roemenië was ik al snel zelf jarig. Maar een dag eerder werd ik al enorm verrast met een surpriseparty :) Met wat vage verhaaltjes hadden ze mij er ingeluisd en kwam het totaal onverwachts dat het team met eten en taart op de stoep stond! Wat een gezelligheid was dat. Dat maakte het wat minder moeilijk om mijn verjaardag voor het eerst niet thuis te vieren. Ook in de kerk was er aandacht voor mijn verjaardag. De gemeenteleden worden de zondag dichtbij de verjaardag gezegend. Dit keer mochten een van de kinderen en Yvon voor mij bidden, mooi om dit mee te mogen krijgen. Afgelopen zaterdag nog één keer aandacht aan mijn verjaardag besteed, het team kwam gezellig eten en mocht genieten van Hollandse appeltaart.
Ook de kerk vierde feest. 10 jaar geleden werd de eerste kerkdienst van Charis gehouden, 3 november mochten we dit vieren. We hadden een speciale dienst met taart, getuigenissen en een terugblik door de jaren. Speciaal voor deze dienst hadden we uitnodigingen verspreid onder mensen die eerder betrokken waren bij de kerk. Wat fijn dat er daadwerkelijk extra mensen verschenen, hopelijk geeft dit een zetje in de rug om betrokken te blijven :)  

Ook de minder mooie dingen van het leven maken we hier mee. Zo is een vrouw uit onze gemeente overleden. Naast verdrietig, was het ook bijzonder om een rouwperiode en begrafenis in Roemenië mee te maken. De familie waakte na het overlijden drie dagen en nachten bij de vrouw. Dit ging gepaard met veel tranen en schreeuwen. Marien was er iedere avond bij om wat te delen van het geloof en de familie te bemoedigen. Op zondagmorgen was de begrafenis. In het kapelletje van de begraafplaats hadden we allemaal een sta-plaats. Hier zongen we met elkaar, hield Marien een korte preek, deed Yvon een in memoriam en kreeg ook de buurman van de vrouw het woord, hij is ouderling in de kerk waar de vrouw gedoopt was. Na dit officiële moment moest de kist gesloten worden. Dit ging er heftig aan toe. De familie wilde hun moeder en oma graag bij zich houden. Snel werden er nog kussen gegeven ook werd er geschreeuwd en viel een vrouw flauw. Het was moeilijk om te zien hoe verdriet en vermoeidheid de familie beheerste. Met elkaar gingen we vervolgens naar het plekje waar ze begraven zou worden. Nadat Marien drie scheppen van de Vader, Zoon en Heilige Geest op de kist had geschept bleven we erbij toen het hele graf werd volgeschept. Daarna werd het graf bekleed met kransen en bloemen. Vervolgens was er een vreemde omslag, de mensen keerden terug naar de ingang. Verdriet maakte plaats voor gezelligheid en er werden pakketjes brood met vette worst en flessen frisdrank uitgedeeld. Apart hoe snel deze omslag kon zijn, wat staat dan de dood in contrast met het leven.
Begin november gebeurde er weer wat bij de begraafplaats. Het was feest van aller heiligen. In de laatste week van oktober verschenen er al verschillende kraampjes langs de weg die bolchrisanten verkochten. 31 oktober werden deze bij de graven geplaatst samen met heel veel lichtjes. 1 november was het feest van licht en bloemen speciaal voor de doden. In mijn ogen een vreemde traditie, maar in Roemenië leeft dit erg.

Gelukkig zijn er ook minder vreemde dingen. Zo is het werk bij Charis mij al helemaal vertrouwd. De mensen in de wijk ken ik beter, en andersom proef ik van hen meer vertrouwen. Dit is toch wel prettig als ze ook voor medische zaken naar je toe komen. Naast wondzorg wat regelmatig voorkomt kan ik ook spullen uitdelen. Zo komen er verschillende mensen langs om gesponsord incontinentie materiaal op te halen. Anderen mogen hun bonnetjes voor medicatie inleveren. Op die manier helpen we de mensen om geld geen drempel te laten zijn voor medische hulp(middelen).
Een andere mooie activiteit die we weer hebben mogen doen is het uitdelen van kleding. Getransporteerde bananendozen vol kleding stalden we uit in de kerkzaal. In groepjes mochten de vrouwen hier vervolgens kledingstukken uitzoeken om de winter weer door te komen :) Overgebleven kledingstukken gaven we door aan een ander project die ze verspreid in kleine dorpjes in de omgeving.
Met de vrouwen mogen we nog steeds iedere woensdagmorgen samenkomen. Afgelopen week hebben we een knutsel gemaakt als afsluiting van het behandelde boek: een vrouw naar Gods hart. Leuk, om weer creatief en ontspannen met hen bezig te zijn.
Op de woensdagmiddag ben ik in Speransa te vinden om te ondersteunen bij de maaltijd. Deze middag is vaak erg druk, drie klassen kinderen komen na elkaar eten. En als ik pech heb komt het eten ook nog eens laat, dan moeten we haasten om half5 weer klaar te zijn ;)
De kinderen van Speransa hebben een tijdje terug een speciaal programma gehad. Een aantal studenten van het Groevenbeek kwamen op bezoek. Zij werden klaargestoomd om voor twee jaar ambassadeur van Charis te zijn. Deze jongeren hadden een leuke lesmiddag voor de kinderen georganiseerd. Ook was er die week brandoefening. Dit keer extra leuk, want de brandblussers moesten geleegd worden ivm de houdbaarheidsdatum. Hier mochten de kinderen een handje bij helpen en zelf ervaren hoe zo'n brandblusser werkt.
En een andere hele mooie update over het onderwijsproject is dat er iedere middag weer voldoende docenten zijn! De vacature van de derde docent die gezocht werd wordt nu door twee meiden ingevuld. Een van de twee doet dit voor tijdelijk, dus er wordt nog steeds doorgezocht, maar voor nu zijn we erg dankbaar voor deze oplossing.

De week na mijn tripje Nederland was goed gevuld. Aan het einde van die week was er een conferentie bij onze stichting. Verschillende projecten die vergelijkbaar werk onder Roma doen kwamen samen bij Charis. Er was ruimte voor een stukje toerusting en het delen van ervaringen. Aan ons de taak om voorbereidingen te treffen en de catering te verzorgen. Een mooie uitdaging voor een groep van vijftig man :) We hebben mooie ontmoetingen gehad en ik ben al uitgenodigd om na mijn tijd bij Charis naar een andere stichting te gaan. Klonk ik zo geïnteresseerd? ;) Haha nou voorlopig heb ik het nog te goed naar mijn zin in de wijk in Floresti.
Deze week had ik weer veel voor te bereiden. Dit keer voor de shop van de kinderenclub. Gisteren mochten ze weer stickers inleveren tegen cadeautjes. Mooi om de kinderen met een blij gezicht naar huis te gaan. Dat was het sorteerwerk weer meer dan waard :)

Tussen het werk door is er ook nog tijd voor ontspanning. Zo zijn we een werkdag eens heel anders gestart. We deden spellen met elkaar en leerden elkaar door vragen weer beter kennen. Met een kleiner groepje uit het team spreken we wekelijks af voor bijbelstudie. Erg fijn dat dit in het Nederlands kan :) na een hapje eten met elkaar bestuderen we een boek van Max Lucado over psalm 23.
Andere momenten stap ik weer op mijn fiets en geniet ik van de fijne omgeving hier. Al is het fietsen soms wel zwaar doordat de meeste wegen wel een stukje steiler zijn dan in Nederland. Het werd helemaal zwaar toen de lucht uit mijn band was ontsnapt. Naast een flink gat in de binnenband, zat er ook een in de buitenband. Na een zoektocht heb ik de juiste banden kunnen bestellen en vervangen. Mijn fiets fietst weer als nieuw :) Al gaat dat niet altijd eenvoudig. De wegen zijn erg druk, het is vaak een hele uitdaging om tussen de stoep en de auto's te manoeuvreren. Een tijdje geleden was het zelfs extreem druk. Tussen Cluj en Floresti was er een brand geweest. Dit legde het hele verkeer in de knoop. Wegen stonden vol, je kon nog beter kruipend van a naar b gaan dan in de rij aan te sluiten..
Andere wegen zijn weer een stuk rustiger, maar hebben het mankement dat ze niet zijn geasfalteerd. Dit heb ik geweten.. ik fietste naar het huis van een collega. Via Google Maps had ik de route opgezocht. Deze wist ik nog niet, want in oktober zijn zij verhuisd naar een mooier plekje in Floresti. De weg zag er eenvoudig uit, maar in werkelijkheid was het een hindernisbaan. Omhoog fietsen door een modderige ondergrond beheerste ik nog niet. Na een tijdje slipte ik onderuit en kon ik weer huiswaarts om me om te kleden. Voortaan toch maar de iets langere route nemen ;)

Ach zo zie je maar weer dat ik me hier wel vermaak en de tijd 'moeiteloos' doorkom. 

Tot schrijvens :)