Weer aan de slag

Na wat laatste dagen van de vakantie te kunnen genieten, maakten we deze week ook weer de start op het project. Dinsdag besloot ik nog optimaal te genieten van alle tijd die ik had om te lezen en weer een paar kleurtjes diamond paint te plakken. Woensdag, de dag van de arbeid, was een nationaal vrije dag. Ook de winkels waren gesloten, dus ik kon geen brood meer halen. Door mijn laatste brood wat te verdelen kon ik er gelukkig nog tot donderdag mee doen ;)

Donderdagmorgen ging mijn wekker weer vroeg. Gelukkig was het al licht, zodat ik nog redelijk goed uit mijn bed kon komen. Op het werk zat ik weer zo in het ritme. Net als in de vakantie mocht ik weer de zolder op. Dit keer om met een collega de andere delen te herordenen en sorteren. Nu is de zolder echt weer toonbaar :) Ook ging ik met twee leraressen de wijk in. Na de vakantie was het zaak dat alle kinderen op de hoogte waren dat de school weer ging beginnen. Niet alle kinderen zijn even trouw in de komst naar Speransa en niet alle ouders stimuleren hen daarin. De kinderen die nauwelijks komen werden vandaag vereert met een bezoekje. Het gesprek ging een beetje langs me heen, maar er werd geïnformeerd wat de redenen waren dat de kinderen niet kwamen. Voor een moeder was dit net zo'n groot vraagteken als voor ons. Zij ging er vanuit dat haar zoon wel steeds bij het onderwijsproject was.. deze jongen werd even flink toegesproken en we hopen hem komende weken weer trouw te zien :) Aan andere ouders werd het belang uitgelegd en ze werden gewezen op de sponsoring die zou vervallen als het kind niet meer kwam. Nieuwe beloftes werden gemaakt dat de kinderen er weer zouden zijn. We zullen het afwachten.
Op de weg naar huis zag ik iets aparts. Bijna dagelijks wordt er gewerkt op de begraafplaats, dan zie ik klusauto's staan of vuurtjes van afval verbrandingen. Deze keer zag ik echter wat anders. Waar ik intussen gewend ben geraakt aan paard en wagens op de weg, moest ik toch even twee keer kijken nu ik er een op de begraafplaats zag staan grazen. Ik hoop maar dat dit eenmalig was.

Vrijdagmorgen waren we weer compleet. Donderdag werken Marien en Yvonne thuis, en Bram en Debora zijn dan vrij. We startten de vrijdag daarom met een gezellige bij-praat-ontmoeting. Ook moesten er wat afspraken gemaakt worden. Zo gaat een van de leraressen halverwege deze maand weg. De anderen moeten dit tot juli ondervangen. Daarna komt Lisanne, de dochter van Marien en Yvonne terug van een bijbelschool in Engeland en zal zij in het team aan de slag gaan. Ook waren er wat gaatjes in de planning ontstaan doordat Ana, de kinderwerker, met zwangerschapsverlof is. Er werd een nieuw gebedsrooster gemaakt. Iedere dag neemt een van de collega's een uur om te bidden voor het werk, de mensen uit de wijk en alles wat er speelt. Zelf mag ik dit nu op de dinsdagen doen. Ik vond het bijzonder hoe dit als 'werkonderdeel' ingepland werd. Maar nu zie ik vooral het waardevolle ervan, we mogen alles bij God neerleggen en vertrouwen dat Hij zorg draagt voor het werk.

Vrijdagmiddag hadden we als vanouds weer het kinderprogramma. Toen dit zondagmiddag tijdens de dienst werd aangekondigd werd dit al met luid gejuich ontvangen. De kinderen hadden er in ieder geval weer zin in! De programma's verliepen de eerste delen erg fijn. De kinderen waren enthousiast en zongen weer heerlijk mee. In de pauze konden ze hun energie weer even kwijt en leerde ik verschillende handklap spelletjes. Op de een of andere manier verloor ik wel iedere keer, werd dit helemaal volgens de regels gespeeld? ;)
Na de pauze werd het wat onrustig. De kinderen daagden elkaar uit en maakten lelijke opmerkingen naar elkaar. Het eerste programma hebben we eerder moeten stoppen, omdat de kinderen niet meer in staat waren om rustig te worden en mee te doen. Bij het tweede programma brachten geniepige meiden elkaar ook in tranen. Hierin zagen we hoe de ouders 'onderscheid' en 'rangen' ook aan hun kinderen hebben doorgegeven. Meisjes wilden niet naast iemand zitten die uit het armste deel van de wijk komt. Toen een van de armere kinderen een opmerking maakte vielen vier oudere kinderen uit het andere deel van de wijk haar daar direct op aan, sloegen en maakten dreigementen. Voor ons als leiders was dit heftig om te zien. Ook omdat ingrijpen niet leek te helpen. Yvonne ging in gesprek om te helpen om elkaar te vergeven. Dit werd ook uitgesproken, maar buiten gingen ze er weer mee verder. Hadden ze elkaar dan niet echt vergeven? Een meisje antwoorde 'nee, ik meende het niet.' Iets wat mij verdrietig maakt. Ook bij de jongens gebeurde er iets opvallends. Een van de jongens had het scherpe mesje van een stanleymes in zijn zak. Kennelijk had hij zin om uit te dagen, want hij trok het mesje uit zijn zak, deed zijn broekspijp omhoog en maakte een snee in zijn been. Voordat we in konden grijpen rende hij achter andere jongens aan met het mesje in zijn hand. Gelukkig had Marien gezag en kon hem dwingen om te stoppen. Het mesje hebben we afgenomen en de wond heb ik schoon kunnen maken. Na deze gebeurtenissen was ik blij dat het nu al weer weekend was. Ondanks dat de week maar twee werkdagen had, heb ik weer genoeg meegemaakt. Wij maken ons zorgen over de onrust op de clubs, het staat hoog op ons gebedslijstje. Willen jullie ook meebidden?

Bij de foto's heb ik ook wat foto's uit eerdere weken bijgevoegd. Deze hebben we gekregen van een groep uit Nederland. Weer mooie herinneringen :)